ادم نمی‌رود اولین باری که لفظ و اصطلاح «اتوبوس شهادت» بر زبانم آمد و از آن استفاده کردم و بعد هم خیلی معروف شد و هنوز هم که هنوز است از این اصطلاح یعنی «اتوبوس شهادت» استفاده می‌شود؛ در اجرای برنامه‌های مراسم تشییع و تدفین و مجلس ترحیم (پنج شنبه هشتم و جمعه نهم اسفند ماه ۱۳۶۴) شهدایی بود که در کشاکش عملیات والفجر ۸ بر اثر بمباران هوایی هواپیماهای عراقی در کناره رودخانه بهمنشیر به فیض شهادت رسیده و آسمانی شدند.

 

گذشت و گذشت تا اینکه در روز جمعه ۶ اسفند سال ۸۹ با پیگیری‌ها و همت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی دزفول برنامه‌ای تدارک دیده شد تا برای اولین بار خانواده‌های شهدای (اتوبوس شهادت) را به محل شهادت این عزیزان ببرند هرچند بعضی از پدران و مادران این شهدا به رحمت ایزدی پیوسته بودند و الباقی هم عمری ازشان گذشته بود.بنده هم به عنوان مجری برنامه به اتفاق فرماندهانی از سپاه دزفول و لشکر۷ حضرت ولی عصر(عج) خوزستان عازم منطقه جنوب آبادان روستای خضر شدیم؛ در آنجا حالتی برای خانواده شهدا پیش آمد که در وصف ناید.

مراسمی برگزار شد و اقامه نمازی و بعداز ظهر هم بازدیدی از اروند و محل عملیات والفجر ۸ و با خاطرات زیادی از آن روز به یاد ماندنی شبانه به دزفول مراجعت کردیم.

و اما یادی از شهدای (اتوبوس شهادت) با یادآوری نام مبارکشان:

۱-احمد اردی‌زاده

۲- سید مرتضی اشتاء

۳- محمد اکبریان

۴- علیرضا باقریان

۵- عبدالرضا بصیری فر

۶- منصور بصیری فر

۷-  ناصر بوش

۸- عبدالحسین بویزه

۹- حمید (اردشیر) بهرامی

۱۰- جمعه بیاد

۱۱- عبدالمحمد پاطلا

۱۲- محمدرضا پرموز

۱۳- عبدالعلی پوریارقلی

۱۴- احمد جهانبخش نبوتی

۱۵- منصور حسینی فر

۱۶- عبدالحسین خیاط غیاثی

۱۷- محمود دوستانی دزفولی

۱۸- عبدالحسین دینوی زاده

۱۹- غلامرضا رضایی

۲۰- محمدرضا شاحیدر

۲۱- محمدعلی صالحی

۲۲- عبدالحسین صحتی

۲۳- ریاض صفار

۲۴- سلطانعلی طاهر دناک

۲۵- عبدالمحمد عباسعلی طاهر

۲۶- محمود فرزانه جیبری

۲۷- غلامرضا فرهی

۲۸- مصطفی کمال

۲۹- حمید گیمدیلی

۳۰- محمد لامی

۳۱- شاهگل محبی

۳۲- حسن معتمدی نیا

۳۳- عبدالامیر ناجی دزفولی

۳۴- علیرضا ناخدا