به گزارش سرویس دفاع مقدس دزفول امروز: …..تا اذان مغرب به افق دزفول در ماه مبارک رمضان چیزی باقی نمانده بود اهل خانه مشغول تدارک سفره ی افطار بودند من نیز بعد از مدتی از جبهه برگشته بودم، در حیاط خانه مشغول وضو گرفتن بودم که صدای انفجار را شنیدم.

از صدای انفجار مشخص بود که فاصله ی زیادی با محل اصابت ندارم، از خانه بیرون آمدم، حادثه در محله ی خیمه گاه اتفاق افتاده بود، برای کمک وارد خانه ها شدیم ساکنین خانه ها با لباس هایی پاره و خون آلود یاری می طلبیدند و با صدای بلند یا حسین، یا مهدی و یا محمدا استغاثه سر می دادند که؛

خدایا داد ما را از این ناجوانمردان ظالم بستان که امشب روزه مان را با انفجار موشک و گرد و خاک و خون افطار کردیم. لحظات سختی بود به طوری که احساس می کردم با آن همه آتش و گلوله در جبهه، آنجا نسبت به دزفول محل امن تری بود. زیرا در آنجا با دشمن رودررو می جنگیم اما اینجا از کیلومتر ها دورتر موشک شلیک می شود.

در جبهه جان رزمندگان درمقابل تیر و گلوله با سنگر و خاکریز حفظ می شد اما در شهر آوار بود و خروارها خاک، در جبهه زن و پیرمرد و شیرخوار نبود اما در شهر بچه ها بودند و مدرسه، بیمارستان و مریض و….؛

وارد یکی از خانه ها که شدیم با پیکر زنی مواجه شدیم و به خاطر نامحرم بودن دستمان برای کمک بسته بود به کمک یکی از نزدیکانش بدن مجروحش را سوار آمبولانس کردیم؛ .

وارد خانه ی دیگری شدیم با کودک یک و نیم ساله ای روبه رو شدیم که به گونه ای زیر آوار مانده بود که فقط چهره اش نمایان بود، درحالی که کودک معصوم را در آغوش می گرفتم تا او را به آمبولانس برسانم دائم با خود می گفتم ای کاش می توانست کلامی بگوید تا از اوبپرسم پدر ومادرت درکجای این خانه دفن شده اند.

آن شب، سراغ هر خانه ای که می رفتیم صحنه ای دلخراش تر و اندوه بارتر می دیدیم، که دل هر بیننده ای را به درد می آورد.

برگرفته از کتاب دژ مقاومت نوشته ی غلامرضا کاج